ما اینجاییم تا به سوال تلسکوپ بازتابی چیست؟ پاسخ دهیم.

تلسکوپ بازتابی (که نیوتونی و آینه ای نیز نامیده می شود) تلسکوپی است که از یک آینه کروی یا سهموی و یا هذلوئی استفاده می کند که نور را منعکس می کند و یک تصویر را تشکیل می دهد.

تلسکوپ بازتابی در قرن هفدهم توسط اسحاق نیوتن به عنوان جایگزینی برای تلسکوپ شکستی اختراع شد که در آن زمان طرحی بود که از ابیراهی رنگی شدید رنج می برد. تقریباً تمام تلسکوپ های اصلی مورد استفاده در تحقیقات نجوم و رصدخانه ها، بازتابی هستند.

تلسکوپ‌های انعکاسی یا همان بازتابی دارای تنوع طراحی هستند و ممکن است از عدسی اضافی برای بهبود کیفیت تصویر استفاده کنند. از آنجایی که تلسکوپ های بازتابی از آینه استفاده می کنند، این طرح گاهی اوقات به عنوان تلسکوپ کاتودیوپتریک نیز شناخته می شود.

از زمان نیوتن تا دهه 1800، خود آینه از فلز ساخته می‌شد – معمولاً فلز اسپکولوم (speculum). این نوع شامل اولین طرح های نیوتن و حتی بزرگترین تلسکوپ های قرن نوزدهم، لویاتان پارسونتاون با یک آینه فلزی به عرض 1.8 متر بود. در آغاز قرن نوزدهم روش جدیدی با استفاده از یک بلوک شیشه ای که با لایه بسیار نازک نقره پوشانده شده بود رواج بیشتری پیدا کرد.

آینه‌های فلزی معایب زیادی داشتند عمدتاً حدود ۶۰ درصد نور را منعکس می کردند و فلز به مرور زمان کدر می شود و نیاز به صیقل داشتند و پس از چند بار پرداخت و لکه گیری، آینه فلزی شما شکل دقیق مورد نیاز خود را از دست می دهد. همین امر باعث رواج آینه های امروزی برای تلسکوپها شد.

کم کم تلسکوپ های بازتابی برای ستاره شناسان محبوب شدند. تا جایی که در حال حاضر بزرگترین رصدخانه های جهان از تلسکوپ فضایی هابل و جیمز وب گرفته تا تلسکوپهای خانگی از این طراحی استفاده می کنند. علاوه بر این، ساختاز تلسکوپ بازتابی برای سایر طول موج های الکترومغناطیسی نیز اعمال شد و تلسکوپ های اشعه ایکس نیز از این طراحی بازتابی برای اپتیک شان استفاده می کنند.

این ایده که آینه‌های خمیده مانند عدسی‌ها عمل می‌کنند، حداقل به رساله قرن یازدهم آلهازن (Alhazen’s) در مورد اپتیک برمی‌گردد، آثاری که به طور گسترده در ترجمه‌های لاتین در اوایل اروپای مدرن منتشر شده بود.

اندکی پس از اختراع تلسکوپ شکستی، گالیله (Galileo) محققان با دانش خود در مورد اصول آینه های منحنی تحقیق می کردند، ایده ساختن تلسکوپ را با استفاده از آینه به عنوان هدف تشکیل دهنده تصویر مورد بحث قرار دادند.

گزارش‌هایی وجود داشت مبنی بر اینکه چزاره کاراواگی بولونیایی (Bolognese Cesare Caravaggi) در حدود سال 1626 یک آینه کروی فلزی ساخته بود و پروفسور ایتالیایی نیکولو زوکی (Niccolò Zucchi)، در نوشته های تاریخی، نوشت که در سال 1616 آینه‌ای برنزی مقعر را آزمایش کرده، اما گفت که تصویر رضایت‌بخشی ایجاد نمی‌کند.

مزایای بالقوه استفاده از آینه های شیشه ای سهموی، در درجه اول کاهش خطای کما است و خطای ابیراهی رنگی را هم ندارد. برجسته ترین طرح تلسکوپ بازاتابی برای جیمز گرگوری(James Gregory) است که در سال 1663 طرحی مبتکرانه برای تلسکوپ «بازتابی» منتشر کرد. ده سال می بعد رابرت هوک(Robert Hooke) تنوانست این نوع تلسکوپ را بسازد که به نام تلسکوپ گریگوری معروف شد.

ایزاک نیوتن(Isaac Newton) به طور کلی با ساخت اولین تلسکوپ بازتابی در سال 1668 اعتبار دارد. از یک آینه اولیه فلزی منحنی و یک آینه مورب کوچک در پیکربندی نوری استفاده کرد که به تلسکوپ نیوتنی معروف شده است.

با وجود مزایایی که طراحی تلسکوپ بازتابی داشت، سختی ساخت و عملکرد ضعیف آینه‌های فلزی اسپکولوم که در آن زمان مورد استفاده قرار می‌گرفت باعث شد بیش از 100 سال کاربردی و محبوب شدن آنها طول بکشد. بسیاری از پیشرفت‌ها در تلسکوپ‌های بازتابی شامل تکامل ساخت آینه سهموی در قرن 18 اتفاق افتاد، آینه‌های شیشه‌ای با روکش نقره نیز در قرن 19 توسط لئون فوکو ساخته شده.

 و در آخر پوشش‌های آلومینیومی برای اندود شیشه آینه که باعث ماندگاری طولانی تر آن میشود و تکنولوژی ساخت تلسکوپهای با آینه های تقسیم شده (برای ساخت تلسکوپهای بزرگ مانند جیمز وب کارایی دارد) در قرن بیستم به وجود آمد. حال شما هم می دانید تلسکوپ بازتابی چیست؟

برای خرید تلسکوپ بازتابی می توانید به دسته تلسکوپ در سایت ایران کمپینگ مراجعه کنید